соҳиб

[صاحب]

а

1. дорандаи чизе, молик; соҳиби хату савод хатхон ва хатнавис, босавод; соҳиб будан ба чизе доро будан ба чизе, молик будан; ба чизе соҳиб доштан ба касе тааллуқдор будан, аз они касе будани чизе

2. ҷузъи пешини баъзе калимаҳои мураккаб ба маънои дорандаги: соҳибдавлат, соҳибдевон (шоир), соҳибкор, соҳибҷамол